Pogadajmy: Dzień życzliwości

- Witam Pana, czy często jest pan życzliwy dla innych? - usłyszałam nieco irytujący głos dziennikarki radiowej. 

- No zależy - odpowiedział pytany.

- Zależy od czego? - spytała uprzejmie rozmówczyni.

- Jak mam czas to jestem, a jak nie mam czasu to nie jestem.

Audycja radiowa nt. dnia życzliwości, Radio Szczecin, 21.11.2012, ok. 13.00.

Usłyszałam tę rozmowę przez przypadek. Wracałam właśnie od lekarza taksówką. Ta rozbrajająco szczera wypowiedź skłoniła mnie do głębszej refleksji nad tym co tak naprawdę nazywamy życzliwością. Ja przez chwilę nie miałam pojęcia - w sensie, konkretnie. Wróciłam do domu, wyedukowawszy się piszę tego posta.

I wiecie co?

Nie znalazłam nic. W sensie, żadnej definicji. Nie mówię o rzuconym stosie wyrazów bliskoznacznych czy podobnych, czy nawet składających się na bycie "życzliwym".

Więc może ja napiszę jak to rozumiem:

Życzliwi jesteśmy, moim zdaniem wtedy, gdy życzymy dobrze innym ludziom. A co za tym idzie, pokazujemy  im to, uśmiechamy się do nich, pomagamy w przedsięwzięciach.

A oni odpłacają nam się tym samym.

A co jeśli nie?

To nic, bo my jesteśmy pozytywni i robimy coś, czego później nie będziemy żałować, bo nie robimy tego dla jakichś profitów. Robimy to od tak, bezinteresownie. Oczywiście, że miło jak nam ktoś za coś dziękuje, ale nie potrzebujemy tego - i nasz temat przeszedł z życzliwości do bezinteresowności.

Czy warto być życzliwym?

Tak.

Dlaczego?

Bo tak. Naprawdę, nie ma odpowiedzi na to pytanie, bo wszystko co powiemy to jest profit (tak, to że sprawia nam to radość, albo że lubimy jak inni się cieszą też jest korzyścią), od którego powinniśmy uciekać. Powinniśmy być życzliwi bezinteresownie. Na to nie może być odpowiedzi, zupełnie jak na miłość.

Nie możemy odpowiedzieć dlaczego kogoś kochamy, bo wtedy nie jest to miłość, to jest wdzięczność, uwielbienie, podobanie się i sto innych uczuć. Kochamy tak po prostu.

Dlaczego więc nie możemy być tak po prostu życzliwi? Miły uśmiech nie wymaga dużo czasu ani energii.